“Wat een leuke hond.” Het is hetzelfde jongetje van laatst. Hij heeft gelijk. Bram is leuk. En druk. Maar hij brengt lucht in het huis van de Engelsman. Waar verdriet overheerst en het grote missen is begonnen.
De weken zijn intens. Met prachtige gesprekken bij een kop koffie of thee. Waar ik achterover val van zijn wijsheid. Hij is verscheurd en “koud tot op zijn ziel”, zoals hij zelf zegt. Maar zegt het met een warmte waar ik stil van word. Ik heb geen woorden, kan niets doen om zijn pijn te verzachten. Ik weet wat verdriet is. Ik verloor mijn ouders, mijn thuis, de onmogelijke liefde en mezelf. Maar een kind verloor ik niet. Dus hoe moet je troosten, hoe moet je voelen wat hij voelt? Wat zijn kinderen voelen? Geen idee. Dus dartel ik rond. In zijn huis, in zijn leven. Eerst alleen, nu dan samen met Bram. We lopen kilometers, spelen spelletjes. En altijd zijn er mijn foute grappen. Ik houd vast en laat los. Ik doe maar wat. Waar zijn mijn wijze woorden? Troost ik genoeg, kan ik dit wel? “Je bent er”, zo zegt hij. Maar al te graag geloof ik hem.
Ik breek als ze me omhelzen bij Italiaanse les. Bij de woorden “je dacht dat er nu een leuke periode aan zou komen”. Ja, dat dacht ik. Want hoe slecht en verraden heb ik me gevoeld. Maar het blijkt niets te zijn in vergelijking met het verdriet dat ik nu zie. Alsof een brand alles heeft weggevaagd, er helemaal niets over is. Geen doel, geen toekomst. Waar een antwoord op het waarom en het waarvoor ontbreekt. Toch breek ik. En niet omdat het nu niet leuk is. Maar omdat er zoveel lieve en oprechte mensen zijn. Zoals ook de twee mensen die mij aan de hand nemen en me door de dag van de uitvaart heen slepen. Twee vreemden die nooit meer vreemd zullen zijn.
Reactie plaatsen
Reacties