One of a kind

“Zit je?” Ik zit. Hij belt me op mijn werk. Het is goed mis. Zijn kind is overleden. Hartstilstand, terwijl hij onderweg was en het werk deed waar zijn hart lag. Negentien jaar. Alles nog voor zich. En nu een inktzwart gat.

Er zijn geen woorden voor dit verdriet. Allesomvattend, onomkeerbaar. Voor altijd en eeuwig een herinnering. Geen toekomst, alleen nog maar verleden. Herinneringen, terwijl je ieder moment verwacht dat hij binnenstapt. Zijn schoenen in de hoek, zijn jas op de haak. Alles ademt hem.

“Welterusten pap. Tot morgen.” Het zijn zijn laatste woorden. De kleren die hij ’s morgens nog zelf in de wasmachine stopt, zijn inmiddels droog en opgevouwen. Maar hij zal ze nooit meer aantrekken.

Een uniek kind. Dat is hij. Een kind dat je niet vaak ziet. Dat boven het maaiveld uitsteekt, omdat het niet is zoals de rest. Maar hij is zichzelf. Volkomen. En hoeveel mensen kunnen dat zeggen? Ongenuanceerd, wild, ongefilterd. Hij is het allemaal. Maar wat ontroert hij als hij het mooiste verjaardagscadeau voor zijn broer heeft. Door hem ingepakt, schots en scheef. Mijn hart steelt hij, telkens wat meer. Door zijn oprechte grijns. Door de klik die er is omdat we samen kunnen lachen tijdens het eten.

One of a kind. Hij is het. En zal het altijd blijven.