Joggingpak, koffie. Haken, schrijven. Beetje opruimen en kijken naar Bram. Mijmeren, dagdromen. Ik kom er mijn dag wel mee door.
Bijzondere weken, bijzondere momenten. Ze zijn er en komen nog. Momenten die ik koester en opsla. Zodat ik er af en toe naar terug kan als het even iets minder voelt. De blije gezichten van “mijn” kinderen als ze terugkomen van vakantie. “Mijn” tussen pukkels, want de één is mijn bloed, de ander kreeg ik. En zit in mijn hart. Zijn hand die de mijne pakt, als we Bram uitlaten. Het ontroert, maakt warm. “Wat leest dit fijn schat”, van hem voor wie ik wat mocht schrijven. Het voelt als thuiskomen.
Het is zondag en ik hoef helemaal niets. Zittend op de bank, Bram luid snurkend in de buurt. Zwaan kleef aan. Vanaf morgen wil ik weer thuiswerken. De ochtend op kantoor, de middag in mijn eigen huis. En ja, ik zal struikelen over de lange kabel straks van mijn modem over de trap naar het extra kamertje. Maar het interesseert me niet. Het internet is weergaloos, net zoals het nieuwe grote scherm en de snelle computer. Mijn eigen fijne werkplek, omringd met mijn eigen spullen. En vooral, mijn eigen koffie. De kast die ik vul met al die gekleurde bollen wol, die ik tegenkom als ik op pad ga. In de regio, op Marktplaats. Vanmiddag mag ik naar een achterbuurvrouw. Ze heeft een stapel met wol liggen. Ik kan er alleen maar van dromen.
Net zoals ik droom over een andere auto. Van de twee die ik nu heb, naar ééntje. Ik zie een prachtige Alfa. Met veel leer, alle opties. Dikke wielen. Flink aan de prijs. Mythisch mooi. Maar dan zie ik mijn eigen blije 500. Waar mijn kind in reed, vol herinneringen. En hé, ook deze heeft veel leer en dikke wielen. De oude suffe Kangoo. Waarin al zo veel werd verstouwd. De verhuizing van mijn kind. Zijn fiets als ik ‘m van school haalde. Misschien moet ik eens gewoon blij zijn met wat ik heb.
E la storia continua.
Reactie plaatsen
Reacties