Joggingpak, koffie. Haken, schrijven. Beetje opruimen en kijken naar Bram. Mijmeren, dagdromen. Ik kom er mijn dag wel mee door.

Hoe graag schilder ik met woorden. Veel woorden, weinig woorden. Mooie of hele eenvoudige. Ik brei het tot een geheel. Tot een rond verhaal of zomaar, tot niets. Ik schilder ook graag met draad. Zachte gekleurde draden haak ik tot een geheel. Een sjaal. Een tas. Of zomaar, tot niets.

En dan ineens rijd ik tussen de bollenvelden. Beetje zon, beetje wind. Wat heb ik dit gemist. Ik ruik, voel en proef. Dit smaakt naar zoveel meer.

Het geluid is oorverdovend. De pomp van het zwembad van de buren twee huizen verder op. De nieuwe buren naast me die boren. Ik ben even in mijn eigen huis. Op zoek naar mezelf, mijn eigen spullen. Mijn eigen draai. Ik kan het niet vinden.

“Wat een leuke hond.” Het is hetzelfde jongetje van laatst. Hij heeft gelijk. Bram is leuk. En druk. Maar hij brengt lucht in het huis van de Engelsman. Waar verdriet overheerst en het grote missen is begonnen.

“Zit je?” Ik zit. Hij belt me op mijn werk. Het is goed mis. Zijn kind is overleden. Hartstilstand, terwijl hij onderweg was en het werk deed waar zijn hart lag. Negentien jaar. Alles nog voor zich. En nu een inktzwart gat.

Kusje

Hoe herkenbaar is het gevoel. Om niet te weten waar je moet beginnen. De doos met wol die ik kocht op Marktplaats wacht. Geduldig. De wol is het, maar ik niet. Ik moet lezen, maken en leren. De Italiaanse les moet ik voorbereiden en de herhalingscursus BHV idem dito. Maar het kriebelt. Ik wil maken. Bovendien schijnt de zon buiten en lonkt het stoeltje in de berging. Half geschuurd, ontdaan van zijn zitting. Ik wil schuren. Ik wil leren. Haken. Ik wil alles.

En zo blijft het leven bewogen. Ik rol van het één in het ander.