Brutto e buono

Gepubliceerd op 11 september 2022 om 13:17

En zo blijft het leven bewogen. Ik rol van het één in het ander.

Net als ik een beetje gewend ben aan het alleen zijn en aan de vrijheid die dat geeft, belt het kind. Of hij weer thuis kan komen wonen. Ze hebben besloten dat ze niet verder willen. Natuurlijk kan hij terug. Natuurlijk vind ik het fijn. Maar ik moet nu wel aan de bak. De slaapkamers weer verwisselen, op zoek naar een ander bed (de mijne gaf ik blij weg) en alle spullen weer een nieuwe plek geven. Daarnaast moet het kind ook verhuizen en wel binnen een week. Samen met zijn vader haal ik zijn bed weer uit elkaar. Voor de zoveelste keer versjouwen we de loodzware spiralen, de matrassen en de ombouw. Klaar mee. Dit bed wil ik nooit, maar dan ook nooit meer zien. Ik kocht ‘m ooit toen ik voor de eerste keer weg ging. We duwen, trekken en krijgen ‘m met vereende krachten uiteindelijk in de Kangoo. Ik rijd ‘m door naar de werf. Ik huil, ik lach. Een afscheid, een welkom. Ik maak me zorgen en het doet zeer. Het kind lijkt gelaten. Hij gaat haar missen, geen twijfel mogelijk. Maar zijn herwonnen vrijheid lonkt. Hij kan en mag weer: doen en laten wat hij wil. Uitgeven wat hij wil. Gelijk heeft hij. Hij was al vleugellam nog voordat hij gevlogen had. Maar nu the sky als the limit.

De Engelsman zet mijn bed in elkaar. Ik heb er de pest in. Tientallen bedden zette ik in elkaar toen ik mijn winkel nog had. Nu kijk ik als een aap in een roestig horloge. Ik krijg er geen beweging in. “Zal ik even komen?”, zo biedt hij aan. Mokkend zeg ik ja. Het is echt mijn eer te na. Binnen een paar minuten staat het bed. Als een huis. Ook dat nog. Ik bijt op mijn lip, schiet vol en houd de tranen niet meer binnen. Waarom zou ik ook. Te lang te hard gewerkt met te veel gebroken nachten. Word daar maar eens niet sneu van. Schaamteloos snotter ik zijn shirt nat. Echte liefde kent geen grenzen.  

Het kind en ik passen. Naadloos. Hoe heerlijk is het om hem om mij heen te hebben, voor hem te zorgen. Ja, het is anders. Allebei proefden we aan onze vrijheid. Ik lig ineens weer op mijn oude kleine kamer. Weliswaar in een veel smaller bed. Ik ben op kamers in mijn eigen huis. Maar het is oké. Meer dan. Wat heb ik eigenlijk nodig?

En dan breekt de vakantie aan. Met zon, met regen. Het interesseert me geen bos wortelen. Mijn hoofd heeft lucht nodig. Inspiratie. Ik moet naar buiten, ik moet schrijven. De website maken die de andere vervangt. Ik worstel maar kom boven. Pruts, vloek en tier. Het lukt. Nu alleen Mollie nog zover krijgen dat die meewerkt en dan draai ik weer mee in de online wereld van het shoppen. Op de nieuwe site creëer ik ook een blog-mogelijkheid. Zie hier het resultaat. 

www.soloperte.nl

Reactie plaatsen

Reacties

Anita
2 jaar geleden

Zoooo trots op jou lieve Sil, het ziet er geweldig uit! X

Gien
2 jaar geleden

You did it Silly! Toppert!💪